verslag  11

 fotos 11e verslag

15 september

Na met Don een ontbijtje genuttigd te hebben in Jackson, hij is met de auto, een snelle lage sprortwagen, heb ik de rommel weer op de fiets gepakt en ben richting Zuiden gegaan
Na een stuk dalen komt altijd een stuk stijgen, puf, puf, maar in dit geval ook een erg lange regenbui. In de bergen blijft dat toc altijd wel hangen maar dit was wel heel veel. Zo veel dat mijn lange broek die ik over mijn fietsbroek aanhad voor de kou, totaal doorweekt was. Dat was niet zo erg, maar ik had mijn kleine camera in mijn broekzak zitten en die was net zo nat. Met als gevolg dat ik nog 2 of 3 foto's kon nemen en toen is hij overleden.
Uiteindelijk op een camping gekomen waar ik de natte boel mooi in het toilet- annex wasserijgebouw kon drogen

16 september

'sMorgens wakker geworden met regen die de hele nacht door was gegaan  en sneeuw die op de toppen van de bergen was gevallen. Geen weer om te starten dus nog een dagje blijven. De stoel in het toiletgebouw gezet en daar bijna de hele dag doorgebracht. 's Avonds met een jong mormoons gezin thee gedronken en gezellig gekletst.

17 september

de boel weer ingepakt, het zou wat beter weer worden met af en toe geen bui. Het weer was redelijk, maar de weg steeg langzaam maar zeker met als klapstuk een pas van 7630 voet is 2325 meter hoog. Erg mooi uitzicht, maar dat mag ook wel na een 2,5 kilometer duwen.
Naar beneden ging het sneller  daar was ook een camping.

18 september

Wakker met ijs op de tent en de fiets, het moet niet gekker worden. Het was echt koud en dat was ook op de fiets te merken. Ik heb geen handschoenen bij me dus toen de zon, die wel volop scheen, wat warmte gaf eerst maar even gebaad.
Het ging weer mooi naar beneden, maar..... ja ja langzaam ging die weer omhoog om met duwwerk te eindigen. 6923 voet dit keer, 2110 meter.
Een mooie lange weg naar beneden die me uiteindelijk in Montpellier bracht waar ik in een motel zit om alles te drogen en even door te warmen. Een goed mexicaans restaurant heeft daarbij ook wel geholpen.
Zometeen eens kijken hoe ik verder naar Salt Lake ga.

19 september

Vanuit Montpellier met een lekker ontbijtje en een lekker zonnetje vertrokken. Richting Bear Lake, een groot meer met erg mooi blauw water. Ik bleef op zo'n 1800 meter fietsen en aan het eind van het meer wachtte toch weer een leuke pas. Niet erg hoog maar wel lang en steil genoeg. Een mam riep of ik de pas opging met de fiets dus ik vroeg hem of  hij me soms naar boven wou brengen. Hij wilde wel maar hij had gedronken, en was nog bezig met een beker whisky, dus hij wilde niet rijden.  Maar hij regelde wel even een lift voor me bij iemand anders die er net aankwam. Scheelde weer een hoop duwwerk en na de pas ging het goed naar beneden. Ik kwam uiteindelijk na een lang afdaling op een hoogvlakte van weer 1800 meter en eindigde in het park van Rich Town. Daar kwam om 2 uur 's nachts de verrasssing : de sprinklers gingen aan het werk :). Ondanks de nachtvorst die voor de 3e nacht aanwezig was.

20 september

Richting Salt Lake was een beetje een gok welke weg te volgen.
Uiteindelijk kwam ik op dede snelweg,  Interstate, terecht, waar je volgens mij niet mag fiesten, maar een vrachtwagenchauffeur zei dat ze op dit deel niet zo nauw keken omdat het een toeristische route was. Ok, gaan met die banaan dus maar, wat een hoop omwegen over gravelwegen scheelde. De weg gaat ook lekker naar beneden, maar ja meestal moet je dat weer bekopen met ...... juist .. omhoog.
Sta ergens langs de weg op een aardig plekje en heb net corned beef hash gegeten met een gebakken eitje.
Morgen kijken og ik salt lake haal. Ik wil daar even een klein weekje blijven om uit te rusten voordat ik de canyons inga.

21 september

Op tijd weggegaan, na een nachtje op 15 meter vanaf de spoorlijn. toen de eerste goederentrein langskwam dacht ik dat die door de tent heen ging, wat een kabaal.
De eerste 30 km gingen prima, mooi weertje, kleine klimmetjes. Mooie omgeving.
Rond het middaguur kwam ik weer uit op de Interstate, waar ik dit keer niet op mocht omdat er werkzaamheden waren.
Het alternatief was niet aantrekkelijk, gravelwegen door de bergen, dus ik probeerde een lift te krijgen. Uiteindelijk lukte dat omdat een jong stel met een pickup vroeg of ze me na de  werkzaamheden moesten afzetten. Toen we eenmaal onderweg waren hebvben ze me ook over de pas gebracht, ze moesten toch weer ergens terugrijden en daar was een afslag.

Vanaf de pas ging het alleen nog maar naar beneden naar Salt Lake, ongeveer 500 meter. Met een rotvaart ging het dus over de vluchtstrook van de snelweg, regelrrecht de stad in. Denk aan het verkeersplein Oude Rijn en ik dan op de fiets, af en toe wisselend van baan....

Maar goed,  doorgegaan tot aan de afslag centrum en daar was ik op 1 km vanaf het hostel waar ik naar toe wou. Ik vroeg bij starbucks waar ik een kop koffie ronk aan een agent die binnenkwam hoe het met die snelweg zat en hij zei dat als er geen andere geasfalteerde weg was je op de snelweg mocht. Goed te weten voor een volgende keer.

het hostel is goed, ik heb een prive kamer voor 4 nachten genomen om wat uit te rusten.

22 september

DE EERSTE LEKKE BAND!!!!

Toen ik gisteren bij het hostel aankwam liet de vader van de eigenaar, die een beetje onderhoud doet, mij een doorn zien die nogal eens op het fietspad lag. Ik zei natuurlijk dat ik hele goeie banden had waarmee ik daar zonder probleem doorheen kon rijden. Vanmiddag pakte ik mijn fiets om even weg te gaan en,,,, ja hoor een platte! Zit er zo'n rot doorn in mijn band.
Goed, ik had plakkers en de garage had lucht dus hij is weer hard.
Vanmorgen Salt Lake in geweest. Het hoofdkwartier van de mormonen bekeken. geen commentaar.
Verder lekker rustig aan gedaan, wassen, een beetje rommelen en zo. De volgende 2 dagen ook kalm aan en dan wacht weer een lange etappe door de canyons. Ik moet weer flink omhoog boven de 2000 meter af en toe.
 

groeten       tot................